Z głębokim żalem zawiadamiamy o śmierci Pana Prof. Witolda Cęckiewicza , wielce zasłużonego architekta , autora wielu projektów ważnych dla kultury obiektów na terenie Miasta Krakowa , w tym licznych sakralnych, członka Solidarności w latach 1980-94.
Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie.
Pogrzeb odbędzie się na Cmentarzu Salwatorskim 24 lutego 2023 r. o godz. 12-tej.
Prof. Witold Cęckiewicz urodził się 24 kwietnia 1924 r. w Nowym Brzesku, zmarł 18 lutego 2023 r. Miał 98 lat.
Ukończył studia na Wydziale Architektury PK. W latach 1955-1960 był głównym architektem Krakowa, a od 1970 do 1994 r. twórcą i dyrektorem Instytutu Urbanistyki i Planowania Przestrzennego Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, przekształconego w Instytut Projektowania Urbanistycznego i kierownikiem Katedry Kompozycji Urbanistycznej na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej.
Wychował ponad 600 architektów, był także mistrzem i wychowawcą dla wielu pokoleń pracowników nauki – doktorów, doktorów habilitowanych i profesorów. Wykładał nie tylko w Polsce (na PK czy w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie), ale też w Iowa State University w Ames (USA) oraz Städtebauliches Institut w Stuttgarcie (Niemcy). Od 1989 do 1999 r. pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Architektury i Urbanistyki PAN. Był inicjatorem powołania i dyrektorem Wydziału Twórczości Artystycznej PAU (1996-2008), wieloletnim członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych oraz Rady Głównej przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 1979 r. został profesorem zwyczajnym na Politechnice Krakowskiej. 18 października 1995 r. krakowska uczelnia nadała prof. Witoldowi Cęckiewiczowi tytuł doktora honoris causa.
Ogromny dorobek projektowy i realizacyjny prof. Cęckiewicza obejmuje zespoły urbanistyczne, obiekty architektoniczne i rzeźbiarskie, m.in. hotel „Cracovia” i kino „Kijów”, biurowiec PKP w Krakowie, współautorstwo zespołów osiedlowych w Krakowie (Mistrzejowice, os. Podwawelskie), projektów na trzech wyższych uczelniach (Politechnika Krakowska, Akademia Rolnicza w Lublinie i Politechnika Rzeszowska) oraz założeń pomnikowych na polach Grunwaldu (wspólnie z Jerzym Bandurą) i na terenie nazistowskiego obozu straceń w Płaszowie. Szczególne miejsce w twórczości zajmują obiekty ambasady polskiej w New Delhi (projekt wspólny ze Stanisławem Deńko), zespół obiektów bazyliki Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, a także wiele budowli i założeń sakralnych m.in. w Krakowie, Rzeszowie, Zakopanem.
Za swoją działalność naukową, dydaktyczną i architektoniczną prof. Witold Cęckiewicz był wielokrotnie odznaczany i nagradzany. Otrzymał m.in.: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, nagrodę rządu Indii (Bulding of the Year, za projekt i realizację ambasady RP w New Delhi), Honorową Nagrodę SARP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, nagrodę m. Krakowa w dziedzinie nauki i techniki, Komandorium Orderu Grzegorza Wielkiego przyznane przez Ojca Św. Jana Pawła II (za osiągnięcia w zakresie architektury sakralnej), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski z Gwiazdą, nagrodę m. Krakowa w dziedzinie kultury i sztuki, Nagrodę I stopnia Prezesa Rady Ministrów, Krzyż z Mieczami Orderu Krzyża Niepodległości „za wybitne zasługi poniesione w walce z bronią w ręku o suwerenność i niepodległość Państwa Polskiego w latach 1939-1956”, doroczną Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Społeczność i władze Politechniki Krakowskiej z największym żalem żegnają Profesora Witolda Cęckiewicza, wybitnego Twórcę, Wychowawcę wielu architektonicznych i naukowych pokoleń, Człowieka niezwykłej erudycji i wielu talentów, wspaniałego Ambasadora PK, do końca oddanego uczelni, jej wychowankom i sprawom.
Projekty autorstwa Witolda Cęckiewicza[4]:
- biurowiec Dyrekcji Budowy PKP przy Rondzie Mogliskim w Krakowie (1950–1954)
- hotel „Cracovia” w Krakowie (1959–1965)
- kino „Kijów” w Krakowie (1959–1967)
- ambasada RP w Nowym Delhi (1973–1978)
- Wydział Mechaniczny Politechniki Krakowskiej (1974–1980)
- pomniki
- Pomnik Zwycięstwa Grunwaldzkiego (1958–1960, razem z rzeźbiarzem Jerzym Bandurą)
- Pomnik Ofiar Faszyzmu w Krakowie (1960–1964)
- Pomnik Czynu Rewolucyjnego w Sosnowcu (1965–1967)
- Pomniki Jana Pawła II w Krakowie
- zespoły mieszkaniowe i osiedla
- Osiedle Podwawelskie (1965–1972)
- Mistrzejowice[5] (1963–1983)
- kościoły
- Kościół Matki Boskiej Częstochowskiej w Rodakach (1969–1979)
- Katedra w Rzeszowie (1977–1990)
- Kościół Miłosierdzia Bożego w Krakowie (os. Na Wzgórzach) (1980–1988)
- Kościół św. Brata Alberta w Krakowie (1985–1994)
- Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach (1997–2002)
- Kościół Zesłania Ducha Świętego w Krakowie
-
Hotel „Cracovia” (1965), Kraków
-
Kino „Kijów” (1967), Kraków
-
Pomnik Ofiar Faszyzmu (1964), Obóz Płaszów, Kraków
Kościół Bożego Miłosierdzia (2002), Łagiewniki, Kraków
Ordery, odznaczenia i nagrody
- Krzyż Partyzancki (dwukrotnie) za udział w walkach AK – Akcja „Burza” (1944)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1961)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1974)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1989)
- Krzyż Komandorski Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego przyznana przez Jana Pawła II za osiągnięcia w zakresie architektury sakralnej (1999)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej” (2000)[6]
- Krzyż z Mieczami Orderu Krzyża Niepodległości „za wybitne zasługi poniesione w walce z bronią w ręku o suwerenność i niepodległość Państwa Polskiego w latach 1939-1956” (2014)[7]
- Doroczna Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2021)[8]
Źródło: pl.wikipedia.org, radiokrakwow.pl, gazetakrakowska.pl